Blindebeest

Tjitske Akkerman werd in 1949 geboren in een dorpje in Friesland. Na de middelbare school ging ze naar de Pedagogische Akademie. Daar kon ze zich uitleven in voordrachtwedstrijden, toneelspelen en verhalen bedenken samen met de kinderen van de basisschool. Van die verhalen maakten de kinderen zelf een boek. Dat ging nog met behulp van een ouderwetse drukpers. Volgens de toen en nog altijd geldende pedagogische inzichten ben je nooit te jong om verhalen te verzinnen of een boek te maken. Vervolgens ging Tjitske naar de Academie voor Expressie door Woord en Gebaar. Ook tijdens die opleiding maakte ze met kinderen verhalen, die ze vervolgens als toneelstuk opvoerden. Na de Academie begonnen zij en haar man Ido Remi Weijers een winkel en werkplaats voor zelfgemaakt speelgoed. Na enkele jaren besloot ze dat het tijd werd om de wereld beter te begrijpen en beter te maken door politieke wetenschappen te gaan studeren. Na afronding van die studie (met lof, jawel!) werkte ze jarenlang met veel plezier als docent aan de Universiteit van Amsterdam. Intussen bleef ze met en voor kinderen verhalen bedenken, die Ido Remi illustreerde. Omdat je volgens haar eigen inzichten nooit te oud bent om nieuwe dingen te leren, gaven ze enkele kinderboeken uit in eigen beheer. Blindebeest. Welk dier heb ik hier is het eerste boek van Ido Remi en Tjitske dat bij een uitgever is verschenen. Ido Remi Weijers heeft van jongs af aan veel getekend en geschilderd. Na een periode als beeldend kunstenaar sloeg hij een nieuwe weg in en startte hij samen met Tjitske Akkerman en een groep vrienden De rode tol - een speelgoedwinkel en werkplaats. Ze maakten niet alleen allerlei soorten houten speelgoed, legpuzzels, poppen en dieren, maar ook kleine boekjes voor grote kleuters. Toen Tjitske mede onder invloed van nieuwe vrienden de mogelijkheden van een universitaire studie begon te verkennen en spannende boeken mee naar huis nam, kreeg hij daar ook zin in en besloten ze samen deze nieuwe weg in te slaan. Het tekenen verdween naar de achtergrond en de studie kwam op de eerste plaats. Ze studeerden samen op en af, maar Ido richtte zich vooral op de pedagogiek. Hij was verbonden aan verschillende universiteiten, de laatste twintig jaar aan de universiteit Utrecht. Hij publiceerde heel veel boeken en nog veel meer artikelen en hij is nog steeds wetenschappelijk actief. Toen het vanwege Corona moeilijker werd om geregeld contact te houden met alle neefjes en nichtjes ontstond het plan om in de avonduren weer kinderboeken te maken, en nu geen kleine maar hele grote. Eerst een stripboek. Maar al gauw ontdekte hij dat zijn passie op dit terrein lag op het echte tekenwerk, vooral van dieren, met als motto: net zo veel haren en veren tekenen als de dieren hebben.