De laatste bus naar Slochteren

Verhuizen van de stad naar het platteland: is dat een stap terug? Dat is de vraag die Herman Sandman (1965) zich stelt in deze verhalen. In De laatste bus naar Slochteren beschrijft hij zijn ervaringen vanaf het moment dat hij vanuit de stad Groningen naar Slochteren verhuisde. Met de blik van een stadjer, gewend aan het snelle urbane leven met de ongekende mogelijkheden tot vermaak en ontplooiing, kijkt Sandman in dit boek naar de dingen van de dag op het platteland. Waar het leven zich naar de seizoenen richt, waar iedereen iedereen kent, waar het soms doodstil is en waar de buurvrouw nog steeds jouw was binnenhaalt als het regent. Hoewel stadse verleidingen als Noorderzon en Noorderslag blijven lonken, voelt Sandman zich meer en meer thuis in het dorp. Al blijkt ook hier de vooruitgang niet tegen te houden, want er zijn plannen voor een duikboot in het Slochterdiep. Eerder beschreef Sandman zijn liefde voor het (oost)Groninger platteland al in de bundel 'De lange leegte'. Zijn avonturen als amateurvoetballer bundelde hij in het al even kostelijk 'De dronken rechtsbuiten en andere helden van het amateurvoetbal', een bundel die in 2011 werd uitgeroepen tot het Beste Groninger Boek van het jaar. Met zijn 'Arcadia der Poëten. Het literaire leven in Groningen 1945-2005' wist hij alom bewondering op te roepen. Mede daardoor was hij ook de eerste winnaar van de Groninger Persprijs.