De novellen in verzen

Alexandr Poesjkin (1799 - 1837) wordt algemeen beschouwd als de grootste Russische dichter. Hij werd geboren in Moskou, als telg van een oud adellijk geslacht. In 1811 werd hij leerling van het keizerlijk lyceum, dat gevestigd was in een vleugel van het Zomerpaleis in de buurt van de toenmalige hoofdstad Sint-Petersburg. Na het eindexamen trad hij in staatsdienst, maar werd in 1820 door tsaar Alexander I (1801 - 1825) vanwege zijn opruiende verzen verbannen naar Moldavië en vervolgens naar Odessa. Hier kwam hij in conflict met de gouverneur-generaal, wiens vrouw hij het hof maakte, en in 1824 werd hij opnieuw overgeplaatst, ditmaal naar het landgoed van zijn moeder in de regio Pskov, niet ver van de grens met Estland. Op 14 december werd een poging tot revolutie, waarbij vele vrienden van Poesjkin betrokken waren, bloedig neergeslagen, en kwam Nicolaas I (1825 - 1855) op de troon. Poesjkin werd teruggeroepen naar de hoofdstad en kwam onder persoonlijk toezicht van de tsaar. Poesjkin heeft ondanks zijn korte leven een groot oeuvre nagelaten. Zijn lyriek omvat bijna zevenhonderd gedichten. Zijn magnum opus, de roman in verzen 'Jevgeni Onegin', ontstond tussen 1823 en 1830. In 1820 publiceerde hij zijn eerste novelle in verzen, 'Roeslan en Ljoedmila', die hem nationale roem bezorgde; zijn belangrijkste novelle in verzen, 'De Bronzen Ruiter', dateert van 1833. Daarnaast schreef hij drama's en sprookjes, en legde hij de basis voor het Russische proza dat Europa vanaf de tweede helft van de negentiende eeuw veroverde.