De witte zon van de dood

Verlangt poëzie een verklaring? Beelden en metaforen zeggen alles wat gezegd moet worden, maar toch blijft daarna de vraag: Wat zeggen ze? In De witte zon van de dood plaatst Claude van de Berge de vraag van bestaan en niet bestaan binnen de Einsteiniaanse wet van het behoud van energie: energie is eeuwig, de mens is energie, dus is de mens eeuwig. Als energie eeuwig is, bestond ze voor het ontstaan van het universum, voor het ontstaan van de miljarden andere universa. Het raadsel van het bestaande en het niet-bestaande vormt een antropokosmische eenheid, de eenheid die de mysticus Rumi ‘het oneindige van de schoonheid noemde’ en in deze gedichten het centrale thema is. De ritmen wekken de indruk van een sprekende stem, maar tegelijk streeft hij een sacraliserende, liturgische taal na, om ook het hogere, het sublieme, uit te drukken. Verhalende gedichten wisselen met filosofische, bespiegelende of bezwerende teksten. Een taal die door de melodische spanningsbogen de woorden opent voor het onuitsprekelijke, het mysterie in het mysterie, dat verborgen blijft en onbereikbaar is, tot in het oneindige, maar de kern is van het bestaan... En van het gedicht. Claude van de Berge (1945) publiceerde proza, poëtisch proza en poëzie. Hij neemt in de hedendaagse poëzie een geheel eigen plaats in. Zijn laatste werken zoals Gebed tot de leegte, De grote omhelzing en De vonk bewegen zich in de richting van een mystiek gedragen poëtica en vormen een reactie tegen het blinde zelfbedrog van een technologische vooruitgangswaan. Gedichten van hem werden opgenomen in allerlei tijdschriften in Vlaanderen en Nederland, zoals De gids, Poëziekrant en Het Liegend Konijn. De witte zon van de dood is zijn tweeëntwintigste bundel. Enkele persstemmen over Gebed tot de leegte Claude van de Berge neemt een volstrekt unieke plaats in in de Nederlandstalige poëzie. Hij schrijft compromisloze, persoonlijke en tegelijk universele, “schaamteloos” mystieke, meditatieve literatuur. Een abstracte vorm van extase. Johan de Boose Er gebeurt in GEBED TOT DE LEEGTE iets wat grote poëzie kenmerkt: de woorden overschrijden zichzelf. Renaat Ramon Van de Berge is een meester in het gedragen ritme, met volzinnen die van begin tot einde reiken in een overkoepelende beweging, maar tevens de finesse hebben van bijkomende bepalingen en tussenzinnen. Teksten die niet alleen gelezen worden maar vragen om hoorbaar uitgesproken te worden. Dirk De geest Het gedicht gedragen door "het bloemkristal van het woord”, als mediator op de zoektocht naar het diepste van ons bestaan. Jooris van Hulle