De ziel van Napoleon

Napoleon als heraut van de Heilige Geest: dat zegt zijn profeet die de historische feiten tegen het licht houdt van de voorzienigheid. Hij komt om de zweep te leggen over het hypocriete Engeland, dat zijn ziel aan de Mammon verkocht; het achterlijke Spanje, dat de Nieuwe Wereld onvoldoende heeft gekerstend; het schismatieke Rusland; het alleen in naam nog katolieke Oostenrijk; het Zweden van Judas Bernadotte. Bloys biograaf Maurice Bardèche zag in De ziel van Napoleon (1912) 'niet alleen gedicht, een tijdloze legende maar een verbluffend, hallucinerend avontuur'. Jorge Luis Borges, die dat avontuur heeft ingedronken, prees de 'grote verbeelding'. Guy Dupré noemde Napoleon 'de ziel van Bloy in de figuur van wat de wereld mag verwachten nadat de Allerhoogste zich achter de coulissen heeft teruggetrokken, of de noodzaak van de middelmaat om nog erger te voorkomen. 'Pieter van der Meer de Walcheren viel voor 'weergaloze stijl'. In Vloekgezant, Léon Bloy contra Friedrich Nietzsche (2002) portretteerde Robert Lemm de 'pelgrim van het Absolute' als de verguisde oerkatholiek die de goddeloze übermenche voor zijn bewonderaars kan bezweren.