Geetanjali

Geetanjali (Zangoffers) van Rabindranath Tagore, die hem de begeerde Nobelprijs voor literatuur in 1913, opent met deze mystieke regels en dit zet ook de toon voor zijn verzameling van 103 gedichten die de dichter zelf in het Engels vertaalde. In zijn voorwoord tot de eerste versie van Geetanjali, gepubliceerd in 1912, verwees de Ierse dichter W.B. Yeats naar deze lyriek als het "...werk van een hoge cultuur" en dat deze "in hun gedachtewereld een wereld verklanken, waar ik mijn hele leven van heb gedroomd". Voor het eerst gepubliceerd in 1912, slechts een paar jaar voor de eerste wereldoorlog, bevatte Geetanjali een immens spirituele boodschap voor het door twist verscheurde Europa en voor de rest van de wereld. Zo overweldigend was de ontvangst in Europa, dat het werk tienmaal werd herdrukt, voordat hij de Nobelprijs in november 1913 kreeg. Naam en glorie was Tagore's deel, hij werd wereldberoemd en werd haast een symbool. De liederen van Geetanjali, die bedoeld waren om gezongen te worden, zijn uniek spiritueel en fijngevoelig lyrisch. Het zijn hymnen, een soort offers van het "eindige aan het oneindige" en ze tonen de emotionele intensiteit, de romantische verbeelding en de diepe lyriek die het waarmerk van de poëzie van Tagore is. In deze verzameling van zangoffers lijkt Tagore vlakbij het Heilige te zijn met zijn intense verlangen om met Zijn helende genade te worden gezegend. Zijn spirituele visie in Geetanjali, zoals hij zelf zei, is ondergedompeld "in de oude geest van India, zoals geopenbaard in de heilige teksten en zoals zichtbaar wordt in het leven van alledag". De invloed van de Upanishaden - de heilige schriften van India, die hij op zeer jonge leeftijd bestudeerde, kan men in al zijn werken bespeuren, waaronder ook Geetanjali.