Het einde van de euro

n oktober 2009 begon met het tekort op de Griekse begroting de crisis in de eurozone. Al snel vielen ook Ierland en Portugal ten prooi aan een zware crisis. De Europese leiders liepen van in den beginne achter de feiten aan. Toen ook Spanje, Italië en zelfs Frankrijk onder vuur kwamen, nam de crisis in de eurozone echter existentiële vormen aan. De ontsporingen die de monetaire unie nu teisteren, zo argumenteert Johan Van Overtveldt, zaten van bij de aanvang in de euroconstructie ingebakken. De monetaire unie was in Europa steeds op de eerste plaats een politiek project. Dit leidde tot voortdurende veronachtzaming van de voorwaarden waaraan moet voldaan zijn om over een goed werkende monetaire unie te beschikken. De twee belangrijkste van die voorwaarden zijn het bestaan van een politieke unie en voldoende flexibele markten, vooral arbeidsmarkten. Rond deze voorwaarden blijven ook anno 2011 de bewindsvoerders met een grote boog omheen lopen. Zodoende blijft de crisis in de eurozone aanslepen, ook al omwille van de onhoudbare evolutie van de publieke financiën in heel wat eurolanden. De realiteit is heel eenvoudig. Ofwel corrigeert men de structurele tekortkomingen van het eurohuis ten gronde (wat erg veel politieke moed en zelfopoffering zal vergen), ofwel zal de euro zoals we hem vandaag kennen, verdwijnen. Blijft het beleid zwalpen, zo besluit Johan Van Overtveldt, dan zal het uiteindelijk Duitsland zijn dat de stekker er voor de euro uittrekt. Over de auteur: JOHAN VAN OVERTVELDT is hoofdredacteur van Knack en voormalig hoofdredacteur van het financieel-economisch weekblad Trends. Voordien werkte hij o.m. voor een Belgische bank, een Vlaamse KMO, een Britse multinational en een Vlaamse werkgeversfederatie. Hij is doctor in de economische wetenschappen (Universiteit Antwerpen) en schreef al diverse boeken, zowel in het Nederlands (Marktzege(n). Zes Aanklachten tegen de Antiglobalisten en Maandag geen economie meer?) als in het Engels (The Chicago School en Bernankes Test).