Overgangsgedichten

De Roemeense dichteres Doina Ioanid hebben we in de Lage Landen kunnen horen en zien tijdens Poetry International te Rotterdam, Felix Poetry Festival te Antwerpen, Poetik Bazar te Brussel, het festival Europalia|Roemenië, in Perdu te Amsterdam en het Poëziecentrum te Gent. De vertaalstroom van het Roemeens naar het Nederlands liep ook in omgekeerde richting. In duo met Jan H. Mysjkin vertaalde ze zo’n zestig hedendaagse Nederlandse en Vlaamse dichters in het Roemeens, evenals proza van Nescio, Paul van Ostaijen en Willem Elsschot. Doina Ioanid, geboren in 1968 te Boekarest, is de auteur van tien bundels die zonder uitzondering uit prozagedichten van één regel tot twee bladzijden bestaan. Een aantal familieleden, zoals haar grootouders, moeder of tweelingzus Mary, keren in de bundels terug. Dat is ook het geval in Overgangsgedichten, die bestaat uit twee afdelingen: Interval en Brieven voor Opa Dumitru. In de eerste lezen we het leven van een vrouw in de ‘alledaagse onwerkelijkheid’, waar autobiografie en droom op een vaak verontrustende manier met elkaar zijn verweven. In de tweede schrijft Ioanid de rouw om haar overleden grootvader uit, een bijzondere dode die de wereld rondtrekt en haar prentbriefkaarten stuurt. De Overgangsgedichten getuigen, naar de woorden van inleidster Carmen Mu?at, ‘van een ononderbroken dialoog met zichzelf en met alle personages die de innerlijke wereld van het geheugen bevolken’. Jan H. Mysjkin is dichter, vertaler en essayist. Hij vertaalt zowel proza als poëzie, zowel klassieke auteurs als schrijvers uit de avant-garde. Sinds een twintigtal jaar ontsluit hij de Roemeense poëzie voor de Nederlandstalige lezer. Voor dit pionierswerk werd hij in 2011 bekroond met de vertaalprijs van het Festival International Poesis te Satu Mare en in 2015 met de Prijs voor Culturele Betrekkingen van het parlement van de Republiek Moldova. ‘Doina’s gedichten bestaan uit opeenstapelingen van wilde, vrije, worstelende, wroetende, pijnlijke, en soms ook falende beelden. Wat een plezier, dacht ik, wat een moed. En ook: wat een pijn wasemt uit deze teksten. Ioanids poëzie sust en verontrust, enerveert en troost.’ – Astrid Haerens in Awater.