Willen wij als ouders te veel?

De deskundigheid die nodig is om kinderen met ontwikkelingsstoornissen adequaat onderwijs te geven wordt ernstig onderschat. Dat is de ervaring van de schrijfster van dit boek. Sas Boot-Ton heeft drie kinderen met een ontwikkelingsstoornis. In dit boek verhaalt zij over haar onvermoeibare strijd voor goed onderwijs voor haar kinderen. En laat zij ook haar kinderen zelf aan het woord. Ik ben zo'n ouder waarvan de leerkracht van groep 3 van de basisschool zegt: 'Zij wil niet accepteren dat er iets aan haar zoontje mankeert. Ze denkt dat hij zo intelligent is, maar er klopt helemaal niets van dat kind.' Inderdaad, ik ben zo'n moeder. En nu jaren later ben ik blij dat ik zo geweest ben. Dat ik mij heb verzet in het belang van dit kind en in het belang van mijn andere kinderen. Mijn oudste twee kinderen volgen nu tegen alle verwachtingen van het onderwijs in een hbo-opleiding. Nu vraag ik mij al jaren sterk af: Willen wij als ouders te veel? Was het te veel gevraagd van de school om mijn kinderen in de klas te houden? Was het te veel gevraagd van de leerkrachten om rekening te houden met hun beperkingen? Het kostbare systeem van rugzakjes heeft in het algemeen niet het gewenste resultaat opgeleverd, maar aangezien de stem van het onderwijs vele male luider is dan die van de ouders wordt het verhaal van die laatste nauwelijks gehoord. Integendeel. Ouders zouden onmogelijke eisen stellen aan het onderwijs en moeten eerst maar eens leren opvoeden. Ik vraag mij af of de samenleving met die opvatting geholpen is. Graag wil ik met dit boek enig tegenwicht in de schaal leggen.