Zicht op de Wmo 2015

Om zich thuis te redden en deel te nemen aan de samenleving hebben mensen met een beperking vaak behoefte aan ondersteuning. De Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo 2015) voorziet erin dat gemeenten zulke ondersteuning geven. Dit in aanvulling op de hulp die mensen zelf regelen en ontvangen van familie of vrienden. Mensen moeten zich daarvoor melden bij de gemeente. Die onderzoekt daarna wat nodig is en hoe men ondersteund kan worden. Gemeenten hebben veel beleidsruimte om dit proces en het aanbod van maatschappelijke ondersteuning af te stemmen op hun lokale situatie. Deze publicatie schetst hoe het toegangsproces van melding tot ondersteuning in zijn werk gaat in een dwarsdoorsnede van Nederlandse gemeenten. Dit gebeurt vanuit de perspectieven van mensen met een beperking die zich melden bij de gemeente. En hun mantelzorgers, en gemeentelijke gespreksvoerders die met hen in gesprek gaan over hun ondersteuningsbehoefte. Ook komt aan bod in hoeverre de doelen van redzaamheid en participatie worden behaald bij Wmo-melders. En wat de bijdrage van de maatschappelijke ondersteuning is. Peteke Feijten, Roelof Schellingerhout en de overige auteurs werken als onderzoeker bij het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP). Ze houden zich bezig met onderzoek op het terrein van zorg, leven met een beperking, welbevinden en deelname aan de samenleving. Zij doen dit altijd vanuit het perspectief van burgers: wat zijn hun ervaringen en wat betekenen maatschappelijke ontwikkelingen voor hen? Sinds 1 januari 2015 is de langdurige zorg en ondersteuning in Nederland anders ingericht. Op verzoek van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) voert het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) over de periode 2015 tot en met 2017 de landelijke evaluatie uit van de Hervorming Langdurige Zorg (HLZ). In het kader van de HLZ-evaluatie zullen diverse deelrapporten verschijnen. In 2018 volgt een overkoepelend eindrapport.